6 maanden in ZO Azië!!
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
01 Juni 2014 | Indonesië, Maumere
Vanuit Manila had ik een ticket geboekt naar Kuala Lumpur. De wachtrij voor de immigratie was zo lang, waardoor ik mijn vlucht bijna gemist had!! Ik werd zelfs omgeroepen: This is the final call for Mr Jeroen Spijker which is flying with Malaysia Airlines, immediate boarding at gate number 16.. Ik stond nog steeds in de rij om de departure stamp te krijgen..
Na de omroep begon ik te zwaaien en te schreeuwen: That's me, that's me!! Haha gelukkig waren de mensen zo vriendelijk om me erdoor te laten, waardoor ik op 2 minuten na mijn vlucht haalde.. haha!!
Kuala Lumpur:
In Kuala Lumpur heb ik wat medische testen moeten afleggen, omdat ik naar Nieuw Zeeland wil om daar een lange tijd te verblijven. Aangezien ik langer dan 3 maanden in landen ben waar tuberculose veel voorkomt, moet ik mezelf laten testen.
Ik moest een Chest Xray test afleggen en allerlei formulieren invullen, om dit vervolgens op te sturen naar Nieuw Zeeland. Gelukkig ben ik helemaal gezond.
Verder heb ik genoten van de stad. Grote shopping centers, georganiseerd openbaar vervoer, heerlijk eten.
Ook heb ik veel andere reizigers leren kennen en zijn we een aantal keer wezen stappen en verschillende rooftop bars bezocht.
Na 4 dagen in Kuala Lumpur had ik een vliegticket geboekt naar Bali. Ik kwam ruim op tijd aan in de luchthaven, maar ben daar totaal de tijd vergeten, waardoor ik mijn vlucht gemist had! Mijn vlucht was om 20:30. Ik liep naar de incheckbalie rond 19:45. Helaas was het niet meer mogelijk om in te checken, waardoor ik een nieuwe vlucht moest boeken!! De eerst volgende vlucht was de volgende morgen!
Ohh wat baalde ik als een stekker!!
Bali:
In Bali ben ik intotaal 5 dagen verbleven.
Ik heb mijn Balinese vrienden bezocht. Hun pikten mij op van de luchthaven en zijn vervolgens met scooters naar Ubud gegaan. Heerlijk om weer in Bali te zijn! 2 dagen de cultuur van Bali weer gezien. De andere dagen zijn we wezen relaxen op de stranden van Seminyak en Kuta.
De 6 de dag in Indonesië besloot ik om met de slow boot naar Senggigi in Lombok te gaan.
In Senggigi sprak een man mij aan die een trip aanbood om te zeilen op een boot van Lombok tot aan Flores!
Dit leek mij te gek en besloot het te boeken!
De volgende morgen werd ik al vroeg opgepikt met een minibusje die me vervolgens naar de haven bracht, waar de boot uiteindelijk zal vertrekken.
Dit was een van mijn mooiste ervaringen van de afgelopen 6 maanden. Een boottocht van 4 dagen en 3 nachten door verschillende nationale parken, over prachtig blauw water. De boot is simpel, dunne matrasjes naast elkaar, het toilet is een gat in de vloer en douchen doe je in de zee. Maar wat een geweldige ervaring!
Op Lombok ontmoeten we de medereizigers. Verschillende nationaliteiten, allemaal met backpack en een bruin gezicht. De bootcrew is er ook. Zoals elke Indonesiër in verwassen t-shirt, met niet-passende slippers en een grote glimlach op het gezicht
Wanneer we de boot zagen moesten we even slikken. We waren met een groep van ruim 35 man. En de boot zag er erg klein uit. We haalden onze schouders op en gingen maar gewoon mee met wat er gaat komen. De adembenemende uitzichten zodra we de haven verlieten, maakten alles goed. We vaarden langs kleine en grote eilanden, nieuwsgierige dolfijnen die we zagen sprongen uit het water, de zon op ons gezicht, een frisse wind door de haren.
De eerste twee dagen was de zee behoorlijk ruig, waardoor sommige reizigers behoorlijk zeeziek werden (waaronder ik).
De volgende dagen werd de zee kalmer en maakten we verschillende stops, om een hike te maken op een eiland of te snorkelen met roggen en zeeschildpadden. Elke middag en avond toverde de crew een heerlijke, verse maaltijd op het dek. 's Avonds deelden we onze reiservaringen en de leukste gesprekken met mensen die je niet kent. Leeftijd maakte niet uit, we zijn op dat moment daar samen omdat we dezelfde passie voor reizen hebben. En dat is genoeg! Midden in de nacht sprongen we nog even met zijn allen de zee in om met de plankton te zwemmen. Je hele lichaam werd verlicht in het water! Het was echt magisch, als je naar boven keek zag je 1000den sterren!
De laatste dagen beklommen we een berg op het eiland Komodo, met geweldig uitzicht. We hadden zelfs geluk om een paar foto's van de Komodovaranen te maken. Ook meren we aan op Rinca om weer de machtige Komodovaranen te zien. Al bij de ingang zien we twee Komodovaranen in 'gevecht'. Deze vleeseters zijn snel en gevaarlijk en onze adrenaline was behoorlijk hoog.
Na Rinca varen we door naar Flores en nemen we afscheid. Met een spectaculaire zonsondergang over de haven van Labuan Bajo was ik zo dankbaar voor deze prachtige ervaring. Ja, ik verlang naar een douche en een toilet. En ook naar een stoel en een heus bed. Maar deze boottocht is een aanrader voor elke reiziger!
In Labuan Bajo besloot ik met 5 andere reizigers om het eiland Flores verder te verkennen. We moesten en zouden het plaatsje Ende bereiken de volgende dag.
We besloten om een auto met chauffeur te huren. De volgende morgen stond de auto al tutterend voor onze guesthouse. Voorin zat een vrouw en een kind samen met haar man die achter het stuur zat.
Onze tassen werden op het dak vastgebonden. Terwijl we 1 voor 1 de auto in kropen kwamen we erachter dat er slecht plek was voor 4.
We wisten dat de reis ruim 14 uur door bergachtig landschap ging, dus gingen we met deze auto niet akkoord. We belden de toeristen bureau op waar we de auto geboekt hadden. Al snel kwamen ze eraan en regelden een andere auto.
Ik liep even weg naar supermarkt om wat drinken te kopen en de anderen waren bezig met de andere auto te checken. Toen ik terug kwam merkte ik dat de auto met onze backpacks op het dak was weggereden!!
In paniek belde de vrouw van de toeristen bureau op naar de chauffeur waar hij in godsnaam heen is gereden. De chauffeur wilde de vrouw thuis afzetten, zodat er een zitplek voorin zou vrijkomen.
Ondertussen was het al 10:00 's morgens en we wisten dat we nog een lange, lange dag hadden te gaan.
Na ruim 3 kwartier gewacht te hebben was ik er helemaal klaar mee. Ik vertrouwde de boel niet. Ik ging weer praten met de vrouw van de toeristen bureau. Ze beloofde ons dat de auto er zou zijn binnen 5 minuten. Na 15 minuten was de auto er nog steeds niet. Ik ging weer met haar praten en eisde dat de auto binnen nu en 5 minuten hier moet zijn anders licht ik de lokale politie in.
En jahoor binnen 3 minuten stond de auto voor onze neus. Het was ondertussen 11:00 en we besloten om niet meer met de auto naar Ende te gaan, omdat we midden in de nacht ergens aankomen..
De chauffeur wilde echter het geld niet teruggeven en al met al heeft dat nog eens een half uur geduurd en nadat ik weer dreigde om de politie in te schakelen kregen we godzijdank ons geld terug.
Plan B was proberen een vliegticket te regelen! Ik sprong samen met een vrouw uit Oostenrijk achterop een motortaxi om naar het vliegveld te gaan!
De weg naar de luchthaven was een zandweggetje en er waren slechts twee kleine huisjes waar je tickets kon boeken. In de huisjes hadden ze een ouderwetse typemachine, waarmee ze de tickets uittypen.
Gelukkig waren er nog stoelen beschikbaar en we konden binnen een uur al gaan in checken!
Snel terug naar het centrum van Labuan Bajo om onze tassen te pakken en wat eten te kopen voor onderweg. De Duane stelde niks voor. Onze tassen moesten door de security band, maar de man die achter een ouderwetse computer zat lag gewoon te slapen haha!!
Na een geweldige vlucht in een piepklein vliegtuigje met prachtig uitzicht over de zee en eilanden met vulkanen kwamen we dan eindelijk aan in Ende!
Na even wachten pakten we onze bagage en liepen naar de exit. We zagen ruim 20 mannen voor de ramen staan als een stelletje apen die aan het slaan waren op de ramen. Oftewel: taxi chauffeurs..
We hadden al gelijk zoiets van: waar in godsnaam zijn we beland..
Toen we de deur uit liepen werden we haast besprongen door ze. Je voelde je net een stuk vlees dat in een kooi wordt gegooid vol met wilde leeuwen.
We wisten dat het "centrum" 2 km lopen was en nadat we de taxichauffeurs die ons een belachelijk hoge prijs gaven, afgewimpeld hadden besloten we om dit te doen.
We kwamen er alleen achter dat er helemaal niks te doen was in Ende! Het was eigenlijk best hilarisch. We waren zo gefixeerd op Ende, kwamen we daar aan en er was op 2 guesthouses na totaal geen toeristische voorzieningen! Haha..
Andrea (Oostenrijkse vrouw) & ik kregen een mailtje van een Engelse meid Chloé (die hadden we op de boot leren kennen) dat ze de volgende dag ook zal arriveren in Ende.
Met zijn drieën namen we de volgende dag de bus naar Moni.
In Moni beklommen we de volgende dag de hoogste berg van Flores om de vulkaan meren te bekijken en zonsopkomst te zien.
Helaas was het regenachtig en mistig waardoor we bijna niks zagen van het uitzicht. Weer een faal haha!!
Diezelfde dag namen we een bus naar Maumere.
Gelukkig was hier meer te vinden. We verblijven in een bungalow op een prachtig stukje strand.
Vandaag hadden we een chauffeur die ons de omgeving van Maumere liet zien.
Flores is nog erg veel armoede en toeristen zie je hier bijna niet. Overal waar je loopt zwaaien mensen naar je en wanneer de lokale bewoners een fotocamera hadden wilden ze graag met ons op de foto.
Morgen vliegen we met zijn drieën terug naar Bali! Daar verblijven we nog een paar nachten samen en dan scheiden onze wegen. Ik wil duiken op de Gili eilanden en vervolgens ga ik een maand werken en wonen in Bali bij mijn tante. Chloé gaat na 16 maanden reizen terug naar England en Andrea gaat naar Maleisië.
Bedankt voor het lezen en hopelijk tot mijn volgende verslag! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley